ÖLÜ BİR MAKİNA

Makina insan benim. Beni bir kere kurmuşlar ve onların istediklerini yapmak zorundayım. İstedikleri saatte işe gelir, istedikleri işleri yaparım. Bazen tıpkı makinalar gibi hata veririm. O zamanlarda yaptığım işler beğenilmez ve tekrar yaparım. Zaman içerisinde belli aralıklarla yavaşlarım, bana format atılması ya da yağlanmam gerekir. Bu beni hangi makina olarak kullandıklarına göre değişir. Ama sanırım ömrüm doluyor. Eskisinden daha ağır çalışıyorum. Sanırım yaşlanıyorum. Zamanımın çoğunu işte geçirdiğim için ağlamak, gülmek gibi eylemleri evimde yapmak zorundayım. Fakat bunlarınn tek başına bir anlamı yok! Bütün bunları birkaç saate indirgediğim için artık çok yorgunum. Kısacası yaşayamıyorum. Evden işe işten eve giderek ölmeyı bekliyorum sadece. Düşünüyorum ki yalnız ölümle bitebilir bütün acıları yüreğin. Düşünüyorum, ama ölemiyorum. Deniyorum ama olmuyor dokuz canlı bir kedi gibiyim adeta. Yeşil ışığı beklemeden karşıya geçiyorum mesela ya da nerde bir olay görsem oraya koşuyorum. Belki kazara vurulurum diye. Bir gün oldu sandım. Her zaman kullandığım yoldan işime doğru gidiyordum. Herzamanki suratsız insanları görüyor ve herzamanki korna seslerini işitiyordum. Ne olduğunu anlamadan karnıma gelen bir darbeyle yere yığıldım. Sonrası karanlık. Fakat bu karanlık o kadar uzun sürmemiş dediklerine göre. Gözlerimi açtığımda bulunduğum yer cennet ya da cehennem değildi. Bir tek bundan eminim. Çok istememe rağmen yine olmadı. Ölemedim.

TEVFİK FİKRET

Önemli bir şairimiz olan Tevfik Fikret batılılaşma hareketinin öncülerindendir. Servet-i Fünun dergisinde edebiyat bölümü başyazarlığı görevinde bulunmuştur. Şiirlerinde serbest müstezatı kullanmış ve nazmı düzyazıya yaklaştırmıştır. Şiirlerinde parnasizm etkisi görülür. Osmanlı'da karışıklıkların yaşanması nedeniyle ilk şiirlerinde aşk, hüzün gibi bireysek konuları ele alır. Daha sonra ise toplumsal konulara yönelir. Bu anlayışla yazdığı şiirlerde Hürriyet, medeniyet, bilim ve teknik gibi temaları ele alır. Aynı zamanda Tevfik Fikret yaşadığı dönemde dinlere ve kutsal olan her şeye karşı çıkmıştır.

Tevfik Fikret roman ve tiyatro türünde eser vermemiştir. Birçok önemli şiiri vardır. Bu şiirlerden biri de 1912 yılında yazdığı Han-ı Yağma'dır. Şairimiz bu şiirde İttihat ve Terakki'nin kötü yönetim şeklini, milletimizin perişan oluşunu, haksızlığa uğrayışını ele alır. Bu acılı dönemde miletimiz hastalık içinde kıvranırken ülke yönetimindeki kişiler sadece kendini düşünen, halkı her fırsatta soyup soğana çeviren hırsızlara dönüşmüşlerdir. Bununla da kalmayıp insanlığımızın özgürlüğü elinden alınmış, olaylar karşısında basın susturulmuş ve muhalefet partileri kapatılmıştır. Tevfik Fikret, şiirinde bunu bir yağma sofrası üzerinden anlatmış perişan olan memleketimizin malınının, hayatının ve umudunun devlet tarafından yağmalanmasından bahsetmiştir.

Gözümüze sokulmaması için uğraşılsada zaman geçmesine rağmen bazı şeyler değişmemektedir. Toplumca bazı olaylara göz yummaktayız. Milletimiz bir güç önünde eğilen, o gücün kurallarını sorgulamadan benimseyen bir zihniyetten kurtulmadıkça ne yazıkki özgür olamayacağız. Bunun en basit örneği günümüz konusu olan basın özgürlüğünün kısıtlanmasıdır. Ve biz bu olaylara tepki vermedikçe bir birey olmaktan çıkıp fiilen yaşayan ölü insanlara dönüşeceğiz.

Ölüm Gibi Kar

Yeryüzünü cennete benzeten
İnsanların içine hüzün düşüren
Çocuklara umut veren
Acımasız bir şir 
Gibi kar
Masum gibi gözüken
Beyaz tüylü bir güvercin
Gibi kar
Etrafa sükun getiren bir ölüm
Gibi kar
Acıları hatırlatan
Çıplak kalmış güneşi arzulayan 
Solgun bir ağaç 
Gibi kar

1984

Birkaç gün önce 1984'e başladım. Eylül'e göre daha merakla başladığımı söyleyebilirim. Bunun sebebi çevremde bu kitabın adını sürekli duymam da olabilir. Yorgunluktan öldüğüm bir hafta olduğu için daha kitabın başlarındayım. Hatta bazen evimin okuluma uzak olmasını istiyorum, sırf otobüste kitap okuyabilmek için. Garip bir şekilde kitabı okula götürmek istemiyorum. Bütün sayısalların elinde bu kitap dolaşıyor ve bu kitabı onlarla aynı anda okumak beni rahatsız ediyor. Kendimi yılda iki kitap okuyan sayısal öğrencilari gibi hissediyorum. Tabi hepsine değil bu lafım.

Birkaç yıl yağmur yağsa ve kendimizi Macondo Köyünde hissetsek...